Exposición de Loreto Martínez Troncoso no MARCO
Coa exposición de Loreto Martínez Troncoso, o MARCO inaugura o ciclo titulado ‘ENTRAR NA OBRA’, que se desenvolverá nas salas do primeiro andar, e cuxo nome está tomado da célebre peza de Giovanni Anselmo Entrare nell’opera (1971). A exposición, comisariada por Agar Ledo Arias e Iñaki Martínez Antelo,poderá verse do 28 de xaneiro ao 27 de marzo.
Loreto Martínez Troncoso (Vigo, 1978) constrúe situacións a partir de textos, da palabra escrita ou falada, da linguaxe e dos silencios. A exposición do MARCO —primeira individual desta artista— reúne traballos realizados entre 2009 e 2011 —dúas pezas sonoras, unha pequena biblioteca, unha planta, un facsímile de óleo sobre lenzo dun artista anónimo, unha proxección de vídeo, un texto en transparencia, un pensamento na parede, e unha proxección de diapositivas— que na súa maioría funcionan como documentos do proceso de creación. A peza máis recente, a instalación sonora titulada ‘No sé si me da miedo la muerte, no sé casi nada desde que llegué al mar’ , é resultado de varios obradoiros e entrevistas realizados pola artista con grupos de estudantes de Bacharelato (IES Val Miñor, Nigrán), Primaria e Infantil (CEIP García Barbón, Vigo), e adultos, e acompáñase dunha selección de debuxos dos alumnos participantes nestes talleres.
‘Entrar na obra’
‘Entrar na obra’ é un ciclo de exposicións que se desenvolverá nas salas do primeiro andar do MARCO. O título do ciclo está tomado da célebre peza de Giovanni Anselmo Entrare nell’opera (1971), emulsión fotográfica sobre lenzo, na que o artista se fotografa a si mesmo atravesando unha aba nunha acción que interpretamos como reveladora sobre a relación entre o artista e a súa obra e entre o espazo e o tempo. O artista altera o seu papel e xera unha situación de integración, ante a que tamén reacciona o espectador, que, se ben non entra fisicamente na obra, participa sendo testemuña desta ruptura dos límites tradicionais que separan suxeito e obxecto. O significado último reside, pois, na reacción do espectador.
O papel fundamental do espectador no proceso de creación da obra de arte formou parte, nas últimas décadas, de discusións e ensaios. Ao longo do século XX xorden os conceptos de obra aberta, espectador emancipado ou morte do autor, e o rol do público pasa a ser esencial para completar a peza, mediante a súa mera presenza física ou a necesidade de implicarse activamente. O artista xa non é o eixe central do proceso e as coordenadas de percepción márcanas, como escribe Douglas Crimp, non só o encontro entre o espectador e a obra, senón entre ambos os dous e o espazo que ocupan. En que grao necesita o público estar ante a obra? O simple feito de mirar non ten xa valor?
O paradoxo que rodea o concepto de espectador e que o sitúa entre a pasividade e a acción é o punto de partida desta serie de proxectos, que analizan a condición do público como elemento inherente á obra. A relación directa entre ambos os dous, o intercambio físico ou a reciprocidade inmediata xeran unha nova dimensión na que tempo e espazo alteran as condicións da recepción e da percepción.
O ciclo ‘Entrar na obra’ iníciase o 28 de xaneiro con Loreto Martínez Troncoso, para continuar a partir de abril con Wilfredo Prieto (Sancti-Spiritus, Cuba, 1978), ao que seguirán as propostas de Rubén Grilo (Lugo, 1981), Karmelo Bermejo (Málaga, 1979), Judi Werthein (Bos Aires, Arxentina, 1967), e Amaya González Reyes (Sanxenxo, Pontevedra, 1979).
Loreto Martínez Troncoso
Loreto Martínez Troncoso (Vigo, 1978) constrúe situacións a partir de textos, da palabra escrita ou falada, da linguaxe e dos silencios. As súas cartas, conferencias, discursos ou relatos diríxense a un visitante necesario —un destinatario sen o que non hai obra— que actúa como receptor da palabra e das súas transposicións.
O traballo de Loreto Martínez Troncoso é esencialmente inmaterial, e adopta diferentes aparencias segundo o contexto no que acontece, pero case sempre mantén un elemento común: o cuestionamento permanente da linguaxe e das súas formas establecidas, e dos seus destinatarios.
As súas primeiras performances céntranse nos conceptos de aquí e agora, unha conciencia que permanece nas gravacións e pezas sonoras, que regresan sobre as súas preocupacións primeiras evidenciando unha busca permanente, unha non resposta e a escritura constante do mesmo texto, que devén autoficción.
Na súa proposta para o MARCO, aborda aspectos como a desaparición, a perda, a memoria ou o medo, a través de pezas ou documentación existentes e de novas producións, construídas a partir de citas e superposicións. As súas obras son palimpsestos, onde se evidencia o poder da linguaxe e onde a intertextualidade se converte en vehículo de comunicación. Estes dispositivos de transmisión son fundamentais no seu intento de manter unha relación directa co público.
Descargar todas as imaxes
‘Entrar na obra’
‘Entrar na obra’ é un ciclo de exposicións que se desenvolverá nas salas do primeiro andar do MARCO. O título do ciclo está tomado da célebre peza de Giovanni Anselmo Entrare nell’opera (1971), emulsión fotográfica sobre lenzo, na que o artista se fotografa a si mesmo atravesando unha aba nunha acción que interpretamos como reveladora sobre a relación entre o artista e a súa obra e entre o espazo e o tempo. O artista altera o seu papel e xera unha situación de integración, ante a que tamén reacciona o espectador, que, se ben non entra fisicamente na obra, participa sendo testemuña desta ruptura dos límites tradicionais que separan suxeito e obxecto. O significado último reside, pois, na reacción do espectador.
O papel fundamental do espectador no proceso de creación da obra de arte formou parte, nas últimas décadas, de discusións e ensaios. Ao longo do século XX xorden os conceptos de obra aberta, espectador emancipado ou morte do autor, e o rol do público pasa a ser esencial para completar a peza, mediante a súa mera presenza física ou a necesidade de implicarse activamente. O artista xa non é o eixe central do proceso e as coordenadas de percepción márcanas, como escribe Douglas Crimp, non só o encontro entre o espectador e a obra, senón entre ambos os dous e o espazo que ocupan. En que grao necesita o público estar ante a obra? O simple feito de mirar non ten xa valor?
O paradoxo que rodea o concepto de espectador e que o sitúa entre a pasividade e a acción é o punto de partida desta serie de proxectos, que analizan a condición do público como elemento inherente á obra. A relación directa entre ambos os dous, o intercambio físico ou a reciprocidade inmediata xeran unha nova dimensión na que tempo e espazo alteran as condicións da recepción e da percepción.
O ciclo ‘Entrar na obra’ iníciase o 28 de xaneiro con Loreto Martínez Troncoso, para continuar a partir de abril con Wilfredo Prieto (Sancti-Spiritus, Cuba, 1978), ao que seguirán as propostas de Rubén Grilo (Lugo, 1981), Karmelo Bermejo (Málaga, 1979), Judi Werthein (Bos Aires, Arxentina, 1967), e Amaya González Reyes (Sanxenxo, Pontevedra, 1979).
Loreto Martínez Troncoso
Loreto Martínez Troncoso (Vigo, 1978) constrúe situacións a partir de textos, da palabra escrita ou falada, da linguaxe e dos silencios. As súas cartas, conferencias, discursos ou relatos diríxense a un visitante necesario —un destinatario sen o que non hai obra— que actúa como receptor da palabra e das súas transposicións.
O traballo de Loreto Martínez Troncoso é esencialmente inmaterial, e adopta diferentes aparencias segundo o contexto no que acontece, pero case sempre mantén un elemento común: o cuestionamento permanente da linguaxe e das súas formas establecidas, e dos seus destinatarios.
As súas primeiras performances céntranse nos conceptos de aquí e agora, unha conciencia que permanece nas gravacións e pezas sonoras, que regresan sobre as súas preocupacións primeiras evidenciando unha busca permanente, unha non resposta e a escritura constante do mesmo texto, que devén autoficción.
Na súa proposta para o MARCO, aborda aspectos como a desaparición, a perda, a memoria ou o medo, a través de pezas ou documentación existentes e de novas producións, construídas a partir de citas e superposicións. As súas obras son palimpsestos, onde se evidencia o poder da linguaxe e onde a intertextualidade se converte en vehículo de comunicación. Estes dispositivos de transmisión son fundamentais no seu intento de manter unha relación directa co público.