Discurso da alcaldesa no Día de Galicia
As palabras da alcaldesa, Corina Porro, terán lugar ás 20.20 horas na recepción oficial do Día de Galicia.
Convócanos hoxe o sentimento de pertenza a un espazo común, a unha comunidade nídia que nos abrangue a través da nosa propia identidade. Convócanos tamén o noso dereito á lingua e á cultura de Galicia. Convócanos, en definitiva, a chamada á preservación da nosa memoria colectiva.
A universalidade de Galicia é, hoxe, representada no noso ilustre invitado. Carlos Núñez reflicte o que somos, nos leva da man polo mundo adiante ao son da música e a cultura de Galicia.
E precisamente porque vivimos nun contexto marcado pola internacionalización, a universalidade é a nosa mellor ferramenta.
Porque a mundialización da actividade humana, a industrial, a financeira…cando nos vemos obrigados a adaptarnos a unhas circunstancias cambiantes, globalizadoras, a universalidade protéxenos como comunidade ao tempo no que participamos plenamente do mundo.
Nese espazo común e universal, a cidade de Vigo redescubre a riqueza de seu, o seu papel, nomeadamente principal, na Galicia do mundo.
O desenvolvemento de Vigo e a súa aportación ao resto da comunidade depende, en boa medida, da súa capacidade para situarse nunha complexa sociedade a partires da súas propias potencialidades económicas, sociais e culturais.
Daquela, os vigueses reclamamos a nosa forza, a nosa iniciativa como aportación exemplar á comunidade galega. E esa forza, esa iniciativa, reside, precisamente, nos cidadáns desta grande metrópole europea.
Porque en Galicia, coma no resto do continente, medran as cidades. Coas suas vantaxes e os seus inconvintes. Dunha banda, a forza que nos otorga unha tarefa común: un espíritu edificante para nosa cidade e doutra, os límites territoriais que nos encorsetan.
Vigo, eixo, polo tanto, da súa área urbana, epicentro dunha ampla e puxante eurorexión, núcleo dunha Galicia moderna, en constante proceso de transformación, é o icono urbán da nosa comunidade.
E supón unha grande responsabilidade sabermonos eixo de Galicia. Pero os vigueses atopámonos á altura do que se espera de nós, e por iso loitamos cada día para fornecer unha cidadanía que fai da súa cidade, da súa economía, da súa cultura urbán, a arquitectura da Galicia do futuro.
Ramón Otero Pedraio escribiu hai 25 (vintecinco) anos que "Vigo latexa, esperta, traballa, soña, nunha viva e consciente actualidade: o traballo é a súa pura e única recompensa, o sosego de cada noite, merecido froito dun día, precursor doutros mellores, humano, digno, liberal. O moderno non significa o apresurado, o brumoso e o angustioso. Vigo prefire as liñas guías belamente claras e ondeadas. Coñece os seus fitos. Sabe do valor da luz e do silencio"
Señoras e señores. O mesmo valor de entón, o traballo, é o noso máis fecundo mérito. Traballamos por unha gran cidade, traballamos por una gran Galicia.
Moitas gracias.
A universalidade de Galicia é, hoxe, representada no noso ilustre invitado. Carlos Núñez reflicte o que somos, nos leva da man polo mundo adiante ao son da música e a cultura de Galicia.
E precisamente porque vivimos nun contexto marcado pola internacionalización, a universalidade é a nosa mellor ferramenta.
Porque a mundialización da actividade humana, a industrial, a financeira…cando nos vemos obrigados a adaptarnos a unhas circunstancias cambiantes, globalizadoras, a universalidade protéxenos como comunidade ao tempo no que participamos plenamente do mundo.
Nese espazo común e universal, a cidade de Vigo redescubre a riqueza de seu, o seu papel, nomeadamente principal, na Galicia do mundo.
O desenvolvemento de Vigo e a súa aportación ao resto da comunidade depende, en boa medida, da súa capacidade para situarse nunha complexa sociedade a partires da súas propias potencialidades económicas, sociais e culturais.
Daquela, os vigueses reclamamos a nosa forza, a nosa iniciativa como aportación exemplar á comunidade galega. E esa forza, esa iniciativa, reside, precisamente, nos cidadáns desta grande metrópole europea.
Porque en Galicia, coma no resto do continente, medran as cidades. Coas suas vantaxes e os seus inconvintes. Dunha banda, a forza que nos otorga unha tarefa común: un espíritu edificante para nosa cidade e doutra, os límites territoriais que nos encorsetan.
Vigo, eixo, polo tanto, da súa área urbana, epicentro dunha ampla e puxante eurorexión, núcleo dunha Galicia moderna, en constante proceso de transformación, é o icono urbán da nosa comunidade.
E supón unha grande responsabilidade sabermonos eixo de Galicia. Pero os vigueses atopámonos á altura do que se espera de nós, e por iso loitamos cada día para fornecer unha cidadanía que fai da súa cidade, da súa economía, da súa cultura urbán, a arquitectura da Galicia do futuro.
Ramón Otero Pedraio escribiu hai 25 (vintecinco) anos que "Vigo latexa, esperta, traballa, soña, nunha viva e consciente actualidade: o traballo é a súa pura e única recompensa, o sosego de cada noite, merecido froito dun día, precursor doutros mellores, humano, digno, liberal. O moderno non significa o apresurado, o brumoso e o angustioso. Vigo prefire as liñas guías belamente claras e ondeadas. Coñece os seus fitos. Sabe do valor da luz e do silencio"
Señoras e señores. O mesmo valor de entón, o traballo, é o noso máis fecundo mérito. Traballamos por unha gran cidade, traballamos por una gran Galicia.
Moitas gracias.