Ciclo ‘Material Memoria’ no MARCO
Esta fin de semana continúa no Patio 1 do MARCO o ciclo ‘Material Memoria’ con dúas propostas escénicas. O venres, nova presentación de ‘O estado salvaxe. Espaha 1939’, de Pablo Fidalgo Lareo —estreada durante a inauguración da exposición VERANEANTES e que marcou o inicio do ciclo en outubro— e o sábado, lectura de poemas comentada de Olga Novo, baixo o título ‘Intrahistoria dos meus’.
Pablo Fidalgo Lareo
O estado salvaxe. Espanha 1939
Venres 28 de febreiro, ás 19.30
Patio 1 (planta baixa)
ENTRADA GRATUÍTA. Prazas limitadas ata completar aforo
O estado salvaxe é unha performance creada despois de moitas conversas coa miña avoa. Ela é, ademais, a única actriz da peza. A través de imaxes en súper8 gravadas polo meu avó dende os anos 50 ata os 80, reescribiremos a historia da miña familia, e ao mesmo tempo, a historia de España dende a guerra civil ata os nosos días. É o testemuño dunha muller que leva moito tempo en silencio e que ten un grande desexo de falar, moito que aclarar, moito que reparar. É, sobre todo, un acto de amor lúcido e extremo, un ataque de romanticismo antes de queimar as naves. Nunha carta dirixida ás súas netas, a miña avoa vai tecendo a súa biografía e cuestionándose todo o seu pasado, o seu presente e o seu futuro, nun exercicio de honestidade brutal que arroxa luz sobre o que significa estar vivos hoxe".
O estado salvaxe. Espanha 1939 foi creada entre Galicia, Portugal e Arxentina. Producida polo MARCO, Museo de Arte Contemporánea de Vigo, coproducida por Centro Párraga (Murcia) e Festival Temps d’Images (Lisboa). Co apoio de Fundación START-Centro de Investigaciones Artísticas de Bos Aires, Festival Bad-Museo Guggenheim Bilbao, Centro Cultural Vilaflor (Guimarães), O espaço do tempo (Montemor-o-novo), e Zé dos bois (Lisboa). Seleccionada polo proxecto Fabulamundi. Playwrite Europa 2013/2014. Unha performance de Pablo Fidalgo sobre as películas de Manuel Lareo Costas dixitalizadas por eSe8 e con montaxe de Xurxo Chirro. En escena: Mercedes Fernández Vázquez. Asistencia Técnica de Paul Edward Guy e Antón Ferreiro. Produción de Alicia Díaz. Deseño e web de Amalia Area.
Pablo Fidalgo Lareo (Vigo, 1984), escribiu o libro La educación física (Pre-textos, 2010), elixido por El Cultural como un dos cinco mellores libros de poesía publicados en 2010 en España. En 2012 gaña o Premio Injuve de Poesía polo libro La retirada. O seu traballo ten sido presentado en España, Portugal, Italia, Polonia, Brasil, Arxentina e Uruguai. Os seus textos foron recollidos en varias antoloxías e traducidos a varias linguas. Dende 2004 ata 2013 formou parte da compañía La tristura. En 2013 publica o libro de poemas Mis padres: Romeo y Julieta. Vive e traballa en Lisboa.
Olga Novo
Intrahistoria dos meus
Lectura de poemas comentada
Sábado 1 de marzo, ás 19.30
Patio 1 (planta baixa)
ENTRADA GRATUÍTA. Prazas limitadas ata completar aforo
29 de xaneiro do 2002
Querida mamá: estou aprendendo a
ladrar.
une saison en enfer. repite comigo Une-
Saison-En-Enfer.
trinta xeracións de meu analfabetas Eu
estou aprendendo a ladrar.
marcar un nunca territorio coa epiglote
coma un cadelo coma un can de palleiro
escadelearme ata volver en min en can
entón pronuncio
Walt Walt
Walt Whitman mamá.
estou aprendendo a ladrar.
póñome de cu pró sol agárrome a unha
aixada e
tento imitar o son do cuco do cuco de cu
pró sol entón
a miña gorxa esprémese de dor
e oulan coma nunca os futuros posibles
que nos fan esbombar as veas
coma unha pota de leite na lareira.
os ollos do meu amor levan dentro
o troupeleo dos chocallos uncontrautro
uncontrautro
da novena sinfonía de Gustav Mahler
mamá.
e eu míroche prós ollos prós olliños estás
tan cansa
pero eu non e aquí
é o intre da furia can
escoito con atención a campá de cris
tal dos teus soños incumpridos
coma unha escultura delicada de
Brancusi
de Cons tan tín Brancusi.
unha vez e outra vez o corazón
grandísimo
igual ca unha cerrota andoa o outono es
ti ou ou ou loba
velaquí me tés bailando berrando
choutando
unha mestra gutural un volcanciño
gutural
coma Virginia Woolf coma Virginia
Woolf coma Virginia Woolf.
eu míroche prás mans podería lamberche
as cicatrices das mans
ata que deran luz
e curarche as hernias discais cun só verso
alexandrino
cunha sílaba de centeo cru cun oh-là-là e
despois despois
contar unha por unha as túas canas
enraizadas nas idades do mundo
a túa lingua plantígrada mamá
podería mesmo reestructurarche a
osamenta
co implante dunha canción anarquista.
ás veces sinto a dor sedimentándose
lámina
por
lámina
coma a pizarra:
é un esguince emocional chantado na
caluga
e para ladrar así ás veces é preciso chorar
iodo
abrir os xeonllos cunha gadaña ata ver o
sol tan preto
a tres centímetros do iris
mamá
eu tiña que mamar da túa médula
asombrar o mundo cando che baixa a
compaixón ás caries
e ós peitos
caídos
co cansazo.
para poder ladrar eu tería que rillar
durante anos
a túa alerxia ó pó á peluxe dos chopos
a túa anemia circulando en sentido
inverso polo sangue
tería que ir contigo enterrar ó teu irmán
de vintesete anos e
apretar a meixela para non tronzar a
lingua
coa súa tuberculose mamaíña.
ben sei eu que para poder ladrar
tería que ir contigo á miña infancia
e verme case morrer deshidratada
e pregarlle á virxe na que non cres
que me devolvera á vida de tres meses e
medio
e soldarme no teu colo para sempre
coma unha peza de ferro do teu ventre.
non penses que non sei que para poder
ladrar
tería que ir contigo ás derradeiras horas
da mamá Carmiña agarrada ás catro
puntas do seu pano
e ó teu bazo.
ben o sei ben sei eu todo
que para eu aprender este ladrido
á fin fixeron falla
mil mulleres lavando a reo no río de Saá
e mil arando e dúas mil cosendo e cinco
mil
apañando cozas e garabullos no medio do
monte e Ti
sobre todo ti plantando pinos nun
serragoto inmenso
desaprendendo canto es
esfuracando as túas dúbidas.
Querida mamá: estou aprendendo a
ladrar.
alguén me ve abríndome a queixada ata
que a fendo e digo xa
xa ladro ou coma o can non non
coma Camille Claudel coma Camille
Claudel coma Camille Claudel
coma Camille mamá no mármore
coma Camille
coma Walt Whitman Walter Benjamin
vou mamá
vou deica ti
vou eu vou
outa
outa
ouh...
Olga Novo (Vilarmao, A Pobra do Brollón, Lugo, 1975) é poeta e ensaísta, licenciada en Filoloxía Galega pola USC. Foi lectora de galego na Universidade da Alta Bretaña en Rennes e profesora de Literatura na Universidade de Bretaña Sur en Lorient. Como poeta deuse a coñecer a través de tres libros de poemas de grande torrente vivencial, forza expresiva, fondura telúrica e sensualidade erótica. Publicou A teta sobre o sol, Nós nus, A cousa vermella e Cráter (Premio da Crítica 2012). Tamén publicou un libro de arte compartido coa pintora Alexandra Domínguez e o poeta Xoán Abeleira, titulado Magnalia. Premio Losada Diéguez de Creación Literaria polo libro de poemas Nós nus. Premio de Investigación Ánxel Fole polo estudo Uxío Novoneyra. Lingua loaira.
O estado salvaxe. Espanha 1939
Venres 28 de febreiro, ás 19.30
Patio 1 (planta baixa)
ENTRADA GRATUÍTA. Prazas limitadas ata completar aforo
O estado salvaxe é unha performance creada despois de moitas conversas coa miña avoa. Ela é, ademais, a única actriz da peza. A través de imaxes en súper8 gravadas polo meu avó dende os anos 50 ata os 80, reescribiremos a historia da miña familia, e ao mesmo tempo, a historia de España dende a guerra civil ata os nosos días. É o testemuño dunha muller que leva moito tempo en silencio e que ten un grande desexo de falar, moito que aclarar, moito que reparar. É, sobre todo, un acto de amor lúcido e extremo, un ataque de romanticismo antes de queimar as naves. Nunha carta dirixida ás súas netas, a miña avoa vai tecendo a súa biografía e cuestionándose todo o seu pasado, o seu presente e o seu futuro, nun exercicio de honestidade brutal que arroxa luz sobre o que significa estar vivos hoxe".
O estado salvaxe. Espanha 1939 foi creada entre Galicia, Portugal e Arxentina. Producida polo MARCO, Museo de Arte Contemporánea de Vigo, coproducida por Centro Párraga (Murcia) e Festival Temps d’Images (Lisboa). Co apoio de Fundación START-Centro de Investigaciones Artísticas de Bos Aires, Festival Bad-Museo Guggenheim Bilbao, Centro Cultural Vilaflor (Guimarães), O espaço do tempo (Montemor-o-novo), e Zé dos bois (Lisboa). Seleccionada polo proxecto Fabulamundi. Playwrite Europa 2013/2014. Unha performance de Pablo Fidalgo sobre as películas de Manuel Lareo Costas dixitalizadas por eSe8 e con montaxe de Xurxo Chirro. En escena: Mercedes Fernández Vázquez. Asistencia Técnica de Paul Edward Guy e Antón Ferreiro. Produción de Alicia Díaz. Deseño e web de Amalia Area.
Pablo Fidalgo Lareo (Vigo, 1984), escribiu o libro La educación física (Pre-textos, 2010), elixido por El Cultural como un dos cinco mellores libros de poesía publicados en 2010 en España. En 2012 gaña o Premio Injuve de Poesía polo libro La retirada. O seu traballo ten sido presentado en España, Portugal, Italia, Polonia, Brasil, Arxentina e Uruguai. Os seus textos foron recollidos en varias antoloxías e traducidos a varias linguas. Dende 2004 ata 2013 formou parte da compañía La tristura. En 2013 publica o libro de poemas Mis padres: Romeo y Julieta. Vive e traballa en Lisboa.
Olga Novo
Intrahistoria dos meus
Lectura de poemas comentada
Sábado 1 de marzo, ás 19.30
Patio 1 (planta baixa)
ENTRADA GRATUÍTA. Prazas limitadas ata completar aforo
29 de xaneiro do 2002
Querida mamá: estou aprendendo a
ladrar.
une saison en enfer. repite comigo Une-
Saison-En-Enfer.
trinta xeracións de meu analfabetas Eu
estou aprendendo a ladrar.
marcar un nunca territorio coa epiglote
coma un cadelo coma un can de palleiro
escadelearme ata volver en min en can
entón pronuncio
Walt Walt
Walt Whitman mamá.
estou aprendendo a ladrar.
póñome de cu pró sol agárrome a unha
aixada e
tento imitar o son do cuco do cuco de cu
pró sol entón
a miña gorxa esprémese de dor
e oulan coma nunca os futuros posibles
que nos fan esbombar as veas
coma unha pota de leite na lareira.
os ollos do meu amor levan dentro
o troupeleo dos chocallos uncontrautro
uncontrautro
da novena sinfonía de Gustav Mahler
mamá.
e eu míroche prós ollos prós olliños estás
tan cansa
pero eu non e aquí
é o intre da furia can
escoito con atención a campá de cris
tal dos teus soños incumpridos
coma unha escultura delicada de
Brancusi
de Cons tan tín Brancusi.
unha vez e outra vez o corazón
grandísimo
igual ca unha cerrota andoa o outono es
ti ou ou ou loba
velaquí me tés bailando berrando
choutando
unha mestra gutural un volcanciño
gutural
coma Virginia Woolf coma Virginia
Woolf coma Virginia Woolf.
eu míroche prás mans podería lamberche
as cicatrices das mans
ata que deran luz
e curarche as hernias discais cun só verso
alexandrino
cunha sílaba de centeo cru cun oh-là-là e
despois despois
contar unha por unha as túas canas
enraizadas nas idades do mundo
a túa lingua plantígrada mamá
podería mesmo reestructurarche a
osamenta
co implante dunha canción anarquista.
ás veces sinto a dor sedimentándose
lámina
por
lámina
coma a pizarra:
é un esguince emocional chantado na
caluga
e para ladrar así ás veces é preciso chorar
iodo
abrir os xeonllos cunha gadaña ata ver o
sol tan preto
a tres centímetros do iris
mamá
eu tiña que mamar da túa médula
asombrar o mundo cando che baixa a
compaixón ás caries
e ós peitos
caídos
co cansazo.
para poder ladrar eu tería que rillar
durante anos
a túa alerxia ó pó á peluxe dos chopos
a túa anemia circulando en sentido
inverso polo sangue
tería que ir contigo enterrar ó teu irmán
de vintesete anos e
apretar a meixela para non tronzar a
lingua
coa súa tuberculose mamaíña.
ben sei eu que para poder ladrar
tería que ir contigo á miña infancia
e verme case morrer deshidratada
e pregarlle á virxe na que non cres
que me devolvera á vida de tres meses e
medio
e soldarme no teu colo para sempre
coma unha peza de ferro do teu ventre.
non penses que non sei que para poder
ladrar
tería que ir contigo ás derradeiras horas
da mamá Carmiña agarrada ás catro
puntas do seu pano
e ó teu bazo.
ben o sei ben sei eu todo
que para eu aprender este ladrido
á fin fixeron falla
mil mulleres lavando a reo no río de Saá
e mil arando e dúas mil cosendo e cinco
mil
apañando cozas e garabullos no medio do
monte e Ti
sobre todo ti plantando pinos nun
serragoto inmenso
desaprendendo canto es
esfuracando as túas dúbidas.
Querida mamá: estou aprendendo a
ladrar.
alguén me ve abríndome a queixada ata
que a fendo e digo xa
xa ladro ou coma o can non non
coma Camille Claudel coma Camille
Claudel coma Camille Claudel
coma Camille mamá no mármore
coma Camille
coma Walt Whitman Walter Benjamin
vou mamá
vou deica ti
vou eu vou
outa
outa
ouh...
Olga Novo (Vilarmao, A Pobra do Brollón, Lugo, 1975) é poeta e ensaísta, licenciada en Filoloxía Galega pola USC. Foi lectora de galego na Universidade da Alta Bretaña en Rennes e profesora de Literatura na Universidade de Bretaña Sur en Lorient. Como poeta deuse a coñecer a través de tres libros de poemas de grande torrente vivencial, forza expresiva, fondura telúrica e sensualidade erótica. Publicou A teta sobre o sol, Nós nus, A cousa vermella e Cráter (Premio da Crítica 2012). Tamén publicou un libro de arte compartido coa pintora Alexandra Domínguez e o poeta Xoán Abeleira, titulado Magnalia. Premio Losada Diéguez de Creación Literaria polo libro de poemas Nós nus. Premio de Investigación Ánxel Fole polo estudo Uxío Novoneyra. Lingua loaira.
