Festival Imaxina Sons
Catro convocatorias centran a programación do Festival de Jazz "Imaxina Sons" para o xoves.O pasarrúas a cargo de Mr.Dixie Jazz Band (13.00, 19.00, 21.00 horas) e os oncertos de Michael Riessler Trio (21.00 h)no auditorio municipal; Rabih Abaou-Khalil Group, na praza da Estrela ás 23 horas e de Lucía Martínez Cuarteto no pub Quomo ás 23.50
Michael Riessler Trio
Antes de emprender o proxecto de trío, Michael Riessler experimentou abundantemente coas fronteiras do son, da música e do discurso. As súas investigacións póñense de manifesto en formacións tan complexas como Lle Bucher Deas Silences ou en grupos máis reducidos. Agora, no seu proxecto con Pierre Charial e Robbie Ameen intenta desintegrar a división de roles que se presupón entre eles para deixar que a percusión marque a melodía, o órgano convértase en percusión e o clarinete en polifonía, segundo explicou un crítico parisiense logo de asistir a un concerto.
Nacido en Ulm (Alemania) en 1957, se graduó nas academias de música de Colonia e Hannover. A súa experiencia como músico profesional arrinca de finais dos anos setenta. Dez anos máis tarde viaxaba co grupo K-iner Saxophone Mafia polo oeste e o centro de África, nunha vira patrocinada polo Instituto Goethe. Traballa na Orquesta Nacional de Francia durante dous anos, de 1989 a 1991, e vira en solitario por Rusia interpretando música de Stockhausen. No ano 1992, a composición Heloiseya valeulle para conseguir o premio da crítica germana.
Cinco anos máis tarde o seu tema Honig ays Aschefue seleccionado na Bienal de Berlín. Compuxo e arranxou música para cine e teatro e impartió clases en escolas de música, como a de Dean Haag en Holanda, Graz en Austria, Orléans en Francia e no Instituto de Música Contemporánea de Darmstadt en Alemania.
O seu traballo esténdese a músicos como John Cage, Ensemble Modern, Sarah Vaughan, David Byrne ou Rabih Abou-Khalil.
Rabih Abou-Khalil Group
Rabih Abou-Khalil é un deses músicos que concibe o jazz como unha máquina capaz de destilar as raíces dunha cultura popular para convertelas nunha sorte de delicatessen da que, polo de agora, só goza un círculo reducido, a pesar dá inequívoca vontade de chegar a un público maior. O mestre do laúd ten o centro do seu universo musical no Mediterráneo; pódese afastar menos ou máis, pero vira ao redor del. Así mesmo a súa proposta ten moito de exótica; aí radica un atractivo que transciende ao público especializado de jazz e chega a aquel non especializado.
Respira as culturas da súa contorna; primeiro foi libanés, agora vive en Alemania, e desde elas atrapa os elementos jazzísticos.
Rabih Abou-Khalil é un dos mestres mundiais do laúd con Anouar Brahem. A estrutura das súas pezas arrinca cun inicio que marca suavemente o seu instrumento e móntase co progresivo engadido de restos dos instrumentos á peza. Nunha das súas últimas grabaciones, Morton`s Foot (2004) percíbese extraordinariamente o contraste entre sons graves, como o da tuba e o da voz, co os agudos do laúd, acordeón e clarinete. Continuo contraste que lle engade asequibilidad o proxecto musical do libanés. A tradición árabe e o jazz fúndense en Rabih Abou-Khalil, convertiendo a súa música nunha ponte de unión coa natureza por unha banda, e, por outro, nun referente da actual interacción entre as culturas do planeta.
Descargar todas as imaxes
Antes de emprender o proxecto de trío, Michael Riessler experimentou abundantemente coas fronteiras do son, da música e do discurso. As súas investigacións póñense de manifesto en formacións tan complexas como Lle Bucher Deas Silences ou en grupos máis reducidos. Agora, no seu proxecto con Pierre Charial e Robbie Ameen intenta desintegrar a división de roles que se presupón entre eles para deixar que a percusión marque a melodía, o órgano convértase en percusión e o clarinete en polifonía, segundo explicou un crítico parisiense logo de asistir a un concerto.
Nacido en Ulm (Alemania) en 1957, se graduó nas academias de música de Colonia e Hannover. A súa experiencia como músico profesional arrinca de finais dos anos setenta. Dez anos máis tarde viaxaba co grupo K-iner Saxophone Mafia polo oeste e o centro de África, nunha vira patrocinada polo Instituto Goethe. Traballa na Orquesta Nacional de Francia durante dous anos, de 1989 a 1991, e vira en solitario por Rusia interpretando música de Stockhausen. No ano 1992, a composición Heloiseya valeulle para conseguir o premio da crítica germana.
Cinco anos máis tarde o seu tema Honig ays Aschefue seleccionado na Bienal de Berlín. Compuxo e arranxou música para cine e teatro e impartió clases en escolas de música, como a de Dean Haag en Holanda, Graz en Austria, Orléans en Francia e no Instituto de Música Contemporánea de Darmstadt en Alemania.
O seu traballo esténdese a músicos como John Cage, Ensemble Modern, Sarah Vaughan, David Byrne ou Rabih Abou-Khalil.
Rabih Abou-Khalil Group
Rabih Abou-Khalil é un deses músicos que concibe o jazz como unha máquina capaz de destilar as raíces dunha cultura popular para convertelas nunha sorte de delicatessen da que, polo de agora, só goza un círculo reducido, a pesar dá inequívoca vontade de chegar a un público maior. O mestre do laúd ten o centro do seu universo musical no Mediterráneo; pódese afastar menos ou máis, pero vira ao redor del. Así mesmo a súa proposta ten moito de exótica; aí radica un atractivo que transciende ao público especializado de jazz e chega a aquel non especializado.
Respira as culturas da súa contorna; primeiro foi libanés, agora vive en Alemania, e desde elas atrapa os elementos jazzísticos.
Rabih Abou-Khalil é un dos mestres mundiais do laúd con Anouar Brahem. A estrutura das súas pezas arrinca cun inicio que marca suavemente o seu instrumento e móntase co progresivo engadido de restos dos instrumentos á peza. Nunha das súas últimas grabaciones, Morton`s Foot (2004) percíbese extraordinariamente o contraste entre sons graves, como o da tuba e o da voz, co os agudos do laúd, acordeón e clarinete. Continuo contraste que lle engade asequibilidad o proxecto musical do libanés. A tradición árabe e o jazz fúndense en Rabih Abou-Khalil, convertiendo a súa música nunha ponte de unión coa natureza por unha banda, e, por outro, nun referente da actual interacción entre as culturas do planeta.