Declaración Institucional en relación coa folga xeral acaecida en Vigo en setembro de 1972
Pilar Pérez Rodríguez, extraballadora de Empresas Álvarez, deu lectura no Pleno Municipal deste mércores á Declaración Institucional en representación das persoas que protagonizaron os sucesos ocorridos en Galicia no ano 1972 e, de forma máis directa, na folga xeral de Vigo en setembro dese ano. O Concello inaugurará este xoves unha exposición na rúa Príncipe polos 50 anos da folga do 72. Abel Caballero avanzou que serán imaxes e recortes de prensa que narran os feitos "da importante mobilización obreira".
O ano 1972 fai parte da memoria colectiva do pobo galego. Marcado polas grandes loitas e mobilizacións da clase traballadora na defensa dos seus dereitos, a conquista das liberdades e da loita contra a ditadura, supuxo o inicio da fin daquel réxime, o renacemento do sindicalismo democrático e o pulo no camiño para a conquista das liberdades democráticas en España.
0s sucesos do 10 de marzo de 1972 en Ferrol, a folga xeral de setembro en Vigo e a mobilización do estudantado na Universidade de Santiago forman parte da nosa historia.
0s feitos de Ferrol desatáronse na asemblea convocada polo Comité de Empresa o día 8 de marzo, cando os traballadores de Bazán rexeitaron o convenio interprovincial asinado no sindicato Vertical, en Madrid, para as factorías de Bazán, San Fernando e Cartagena. O dia 9 produciuse o despedimento dos seus representantes, todos eles sindicalistas da Comisión Obreira de Bazán. 0 dia 10 de marzo realízase unha manifestación con terribles consecuencias, a morte dos traballadores Amador Rey e Daniel Niebla por disparos da policía.
Na cidade de Vigo e a súa bisbarra, a tensión laboral veu marcada, desde principios dese ano, pola negociación dos convenios colectivos de empresas como CEMSA, BARRERAS, VULCANO, etc.
0s acontecementos de Ferrol tiveron unha contundente resposta en Vigo e na comarca, que culminou nunha concentración o dia 15 de marzo na Porta do Sol e continuou con amplas mobilización na loita polos seus convenios, de forma significativa en Barreras, onde se asinou a altas horas da madrugada, baixo as presións do Goberno civil.
A folga xeral de setembro en Vigo acadou unha dureza extrema, coa cidade tomada polas forzas especiais da policía instalada no cuartel de Barreiro.
0 6 de setembro, os traballadores de Citroën deciden loitar pola xornada de 44 horas semanais e por non traballar os sábados pola tarde. 0 paro levado a cabo a tarde do 9 de setembro, tivo como resposta o despedimento de cinco traballadores e a apertura de expedientes a outros catro.
0 luns, 11 de setembro, os traballadores decidiron non reiniciar o traballo mentres non fosen readmitidos os despedimentos e enviar piquetes informativos para obter o apoio do resto das factorías viguesas. O dia 13 de setembro, diante do peche patronal de Citroën e a presenza de fortes continxentes e policía antidisturbios, os traballadores inician unha marcha cara a Reyman, Santo Domingo e Barreras; ao encontro saénlles os traballadores de Vulcano e forman unha manifestación que percorre toda a cidade.
0 xoves, 14 de setembro, Artiscar, Forjas del Miñor, Yarza, Censa, Álvarez, Freire, Refrey, a construción, o transporte público etc., sumaban máis de 16.000 folguistas. 0 día 16, a folga era xeral en todo o sector industrial de Vigo e a súa comarca. 0 día 21, os folguistas ocuparon os locais do sindicato vertical e celebraron unha asemblea masiva, na que deciden continuar a folga e nomear unha Comisión para informar nas empresas e que as súas propias asembleas tomasen os seus acordos.
A partir dese día, o sindicato vertical pechou os seus locais e a patronal enviou seis mil cartas de despedimento, moitas delas acompañadas de boletín de readmisión e cominando os receptores a se incorporaren de forma inmediata ao traballo.
Moitos dos dirixentes sindicais, en situación de busca e captura pola Brigada Político Social, víronse obrigados a pasar á clandestinidade.
As detencións, os despedimentos, a toma por parte da policía dos espazos públicos onde se celebraban as asembleas e o control das rúas polas forzas de seguridade da ditadura forzaron a decisión da volta gradual ao traballo a partir do día 25 de setembro de 1972.
Arredor de cincocentas persoas foron despedidas sen readmisión, maioritariamente as que formaban o núcleo organizador da folga nas empresas; moitas delas foron encarceradas, torturadas e xulgadas polo tenebroso Tribunal de Orde Pública. Decenas e decenas de traballadores e traballadoras tiveron que pasar á clandestinidade e ao exilio.
No ano 1997, por proposta do sindicato Comisións Obreiras, o Parlamento de Galicia aprobou por unanimidade unha declaración institucional sobre o especial significado do 10 de marzo de 1972 como Día da Clase Obreira Galega; a efeméride acadou rango oficial no ano 2006.
Neste ano do 50 aniversario da Volta obreira de 1972 en Vigo, que foi exemplo para outras cidades do país, é necesario e de xustiza que aqueles acontecementos formen parte da identidade da nosa cidade; que as novas xeracións saiban que os dereitos se loitan e se defenden, e que as mulleres e homes de Vigo foron fundamentais na consecución da liberdade e a democracia.